بسم الله الرحمن الرحیم
خلاصه آنچه در این صفحه می‌خوانید
خلاصه آنچه در این صفحه می‌خوانید:
- نشانه‌های خدا در زندگی ما
- قیافه خدا!
- ثواب و عقاب خدا چیست؟
- عین عمل ما یا نتیجه عمل ما یا صرفا آنچه خدا دلش خواسته!
- خدا کجاست؟
- پس چرا رو به آسمان دعا میکنیم؟!
- یاد خدا حقیقتی در دل ما مانند شادی و درد
نشانه های الهی
دنیا پر از نشانه و آیه است. هر چیزی بوی خدا میدهد.
میتوان در هر چیزی، در قبل آن و همراه با آن و بعد از آن خدا را دید.
باید از ظاهر پدیده ها گذشت تا به باطنها رسید.
عبرتها بسیارند ولی عبرت گیرنده کم
مصیبتها الطاف خدا هستند برای مؤمنان، همان طور که نعمتها امتحان هستند.
سختیها سبب رشد است و فرد سختی نکشیده معمولا رشد نمیکند.
خلاصه اینکه این دنیا پل عبور است و هر کسی در اینجا بهتر توشه بردارد، موفقتر است.
باید دید را به این دنیا اصلاح کرد…
خدا را چگونه می‌بینیم؟
یک مرد در آسمان‌ها که اگر کاری که خوشش نمی‌آید بکنیم، ما را می‌سوزاند و اگر کاری که دوست دارد بکنیم، به ما نعمت میدهد؟
شاید در برخی از ادیان تحریف شده، چنین خدایی داشته باشند.
خدایی که در عهد قدیم(تورات) با یعقوب کُشتی می‌گیرد و یعقوب او را مغلوب می‌سازد.
اما خدایِ ما، نه مرد است و نه زن و نه در آسمانهاست و نه ثواب و عقابش اینگونه است.
می‌دانید ثواب چیست؟ عقاب چیست؟
منتظر باشید تا در همین صفحه، ببینید که عقاب الهی چه طور عین رحمت خداست…
امیدوارم خداوند متعال به همه ما توفیق شناخت او را همانگونه که هست بدهد.
خدا کجاست؟
در روایات مختلف متناسب با سطح مخاطبین، پاسخهای جالبی به این سؤال داده شده است که مجموعه آنها به صورت زیر خواهد بود.
اول اینکه خدا مکان دار نیست.
خدا کسی است که مکان را خلق کرد و لذا معنی ندارد که خود مکان داشته باشد.
هر چیز مکان داری محدود است و خدا نامحدود است و لذا خدا مکانی ندارد.
دوم اینکه خدا با اینکه مکان ندارد، بر همه چیز احاطه دارد.
این احاطه شامل علم و قدرت میشود. یعنی خدا همه چیز را میشناسد و بر همه چیز قادر است.
سوم اینکه خدا دل هر ذره ای را پر کرده است(مَلَأَ اَرکانَ کلِّ شَیءٍ).
خدا در همه چیز هست ولی نه مانند چیزهای دیگر که در چیز دیگری هستند و خدا خارج از همه چیز است ولی نه مانند چیزهای دیگر که خارج از چیزی هستند.
پس چرا رو به ««آسمان»» دعا میکنیم؟
پاسخ این است که روزی ما در آسمان است و لذا ما هنگام درخواست از خدا، دستمان را به سوی آسمان دراز میکنیم. قرآن(سوره ذاریات آیه ۲۲) میفرماید:
و در آسمان روزی شماست و آنچه وعده داده شده اید.
خدای ارحم الراحمین و شدید العقاب
آیا خدا در «دنیا» ارحم الراحمین است؟
یا فقط در «آخرت» ارحم الراحمین است؟
واضح است که در هر دو چنین است.
در دنیا اگر کسی خود را از بالای ساختمان چند طبقه بیاندازد، چه میشود؟
دست و پایش می‌شکند و ممکن است یک عمر فلج شود یا بمیرد.
چرا خدای ارحم الراحمین مانع از نابود شدن او نشد؟
لابد میگویید، به خدا چه ربطی دارد!
خدا به او چشم داد، عقل هم دارد تا بفهمد که نباید خود را از پشت بام پرتاب کند.
خودش حماقت کرد و به این نعمت‌های الهی پشتِ پا زد و نتیجه این میشود که آسیب ببیند.
آری! خدای ارحم الراحمین آخرت نیز همین گونه است.
عذاب الهی نتیجه مستقیم اعمال ماست.
خدای ارحم الراحمین در این دنیا، چشم داد، گوش داد، عقل داد و تمام دنیا و زندگی ما را سراسر از آیه و عبرت قرار داد.
پیغمبری هم فرستاد که بر هدایت ما حریص باشد و ائمه ای که هر کسی در زندگی آنها بنگرد، دلش به سوی هدایت نرم شود.
حال اگر کسی به همه اینها پشت پا زد، گویا خنجری به دست گرفته و روح خود را پاره پاره میکند.
اثر این آسیب هنگامی آشکار میشود که از دنیا می‌رود و پرده‌ها کنار می‌رود.
لذا خداوند متعال میفرماید(سوره نساء، آیه۱۰) :
همانا کسانی که اموال یتیم میخورند در شکمهایشان آتش داخل میکنند.
نمیفرماید، ما آتش میزنیم.
میفرماید، دارند آتش میخورند.
منتها این دنیا، سرای آزمایش است و لذا نمیبیند که چه میکند.
خدا از طریق پیامبران و اوصیا و چشمِ عقل به او فهمانده است که این کار، آتش خوری است.
حال اگر به همه اینها پشت پا زد و آتش خورد، آیا خدا ارحم الراحمین نیست؟
در آیات و روایات، سه نوع رابطه بین اعمال ما و عذاب و ثواب مطرح شده است.
عینیت و علیت و اعتباریت
عینیت یعنی عذاب، عین همان عمل است منتها ممکن است که ما ندانیم.
مثل آیه ای که میفرماید: کسانی که مال یتیم میخورند دارند آتش میخورند. نمیفرماید حتی نتیجه عملشان آتش است.
خود عمل آنها آتش است.
علیت یعنی عذاب، نتیجه عمل است.
در همین آیه در ادامه دارد که در ادامه به سعیر و جهنم میرسند.
گویا نتیجه مال یتیم خوردن رفتن به پایینترین درجات هستی و جهنم است.
اعتباریت همان است که قاضیهای زمان ما، دارند.
میگویند دزدی کردی؟! او را زندانی کنید. زندانی شدن، نتیجه تکوینی عمل نیست و قاضی این طور تصمیم گیری میکند.
به خلاف حرارت که نتیجه طبیعی و تکوینی آتش است.
ظاهرا عذاب به این شکل آخر نداریم ولی ثواب به این صورت داریم.
فضل الهی که به صورت کم کردن عذاب یا بیشتر دادن ثواب است، به شکل اخیر هم داریم.
پس این ما هستیم که خود را بدبخت میکنیم و میسوزانیم و نه خدای ارحم الراحمین.
بسیاری از مشکلات تقصیر خودمان است.
مشروط به اینکه بصیرت کافی داشته باشیم که بفهمیم:
از ماست که بر ماست.
آن قدر رو داریم که مشکلاتِ خود ساخته را گردن خدا میاندازیم! طور دیگر باید دید…
در قبل هر چیز و با آن و پس از آن میتوان خدا را دید. کافیست کمی دقت کنیم.
برخی برای خدا دنبال تصویر هستند.
وقتی می‌خواهند به یاد خدا باشند، در ذهنشان دنبال چیزی می‌گردند تا بتوانند با او صحبت کنند!
یاد خدا مثل «درد» است.
حس کردنی است. تصویر ندارد. حتی مشغول بودن به کارهای دیگر، باعث از بین رفتنش نمی‌شود.
کسی که درد دارد، معمولا به هر چیزی هم که مشغول شود، هنوز درد را حس میکند، هر چند که شاید درد را کمی کمتر حس کند.
آری! اگر کسی خود را تماما مشغول این دنیا و دغدغه‌هایش کند، به کلی «یاد خدا» را فراموش خواهد کرد.
دیگر او را حس نخواهد کرد.
اگر خدا را حس نمی‌کنیم، کافیست مدتی حواسمان را بیشتر جمع کنیم و دلبستگیها را کمتر کنیم.
آرام آرام گرمای شعله معرفتش را در وجود خود خواهیم یافت.
شاید شنیده باشید که خدا از رگ گردن به ما نزدیکتر است.
شاید شنیده باشید که خدا ارکان هر چیز را پر کرده است. خدا در همه چیز هست نه آن طور که اشیاء در هم هستند و در هیچ چیز نیست نه آن طور که اشیاء در هم نیستند.
خدا بین انسان و قلبش حائل میشود.
پس چه طور میتوانیم از او غافل باشیم؟
شبیه ماهی که در آب است و از آب غافل میشود.
تمام هستی او از آب است ولی شاید حتی از وجود آب خبری نداشته باشد، مثل ما انسانها که تا قرنها خبری از وجود هوا نداشتیم.
(عده زیادی در گذشته فکر میکردند که فضای خالی، خلأ است و چیزی در آن نیست)
افسوس از این غفلتها…
توصیه می‌کنم نوشته «خدا را بچشیم» را که در همین سایت موجود است، از دست ندهید.
سحان ربک رب العزة عما یصفون و سلام علی المرسلین و الحمد لله رب العالمین
